Miroslav Mirko Simić je jedan od začetnika i pokretača moderne eksperimentalne imunologije u Srbiji, posebno radijacione i celularne imunologije. Svoju naučnu karijeru započinje 1958. godine u Institutu za nuklearne nauke u Vinči. Radeći u Biološkoj laboratoriji pod rukovodstvom profesora Dušana Kanazira, Mirko se opredeljuje za proučavanje dejstva zračenja na imunski sistem i razvija Radijacionu imunologiju. Tokom 1960-tih godina Mirko sa saradnicima (Vojinom Šljivićem, Milicom Petrović i Dimitrijem Ćirkovićem) istražuju dejstva zračenja na različite biološke parametre stvaranja antitela u zavisnosti od doze, intenziteta, brzine, frakcionosanja i vrste zračenja. Svoja petogodišnja istraživanja, oni zbirno prikazuju u posebnoj monografiji pod naslovom: Antibody formation in irradiated rats.
Predgovor ovoj monografiji pišu, tada vodeći u svetu, radijacioni imunolozi W.H. i L.G. Taliaferro. Zbog interesovanja koja su ova istraživanja podstakla u međunarodnoj naučnoj javnosti i zahvaljujući novčanoj pomoći SAD, monografiju izdaje i štampa Nuklearni institut u Vinči (Monografija je objavljena kao Supplement 1, Bull. Inst. Nucl. Sci.16:1-151,1965). Na osnovu pozitivnog odjeka koji su pomenuta istraživanja imala u međunarodnoj naučnoj javnosti, Mirko je 1962. godine izabran za redovnog člana američkog Radiation Society i European Radiobiol. Society.
Uporedo sa istraživanjima dejstva zračenja na imunski odgovor, Mirko sa saradnicima ispituje mogućnost zaštite ili oporavka imunskog sistema od štetnog dejstva zračenja. Oni, s jedne strane, pokazuju da hemijski protektori uspešno štite imunski sistem od zračenja (Antibody Formation in X-irradiated Rats Protected With β-mercaptoethylamine and β-ethylisothiouronium, Bull. Inst. Nucl. Sci. 1960, 10,149), a s druge strane, opisuju fenomen restitucije zračenjem izazvane imunosupreisje pomoću postradijacijskog unošenja nukleinskih kiselina (Restoration of Immunologic Capacities in Irradiated Animals by Nucleic Acids and their Derivatives, u: Nucleic Acids in Immunology, New York, Springer Verlag, 1968, pp. 386-408). Ocenjeno je da je ovo drugo otkriće Simića i saradnika otvorilo put za poznija istraživanja koja su konačno dovela do primene sintetskih polinukleotida kao imunostimulatora. Tako, na primer, R.L.Walford ističe da se “istorija njihove upotrebe kao imunostimulatora imunosti može unazad pratiti do studija Simića i saradnika da prirodne DNA i RNA mogu restaurisati imunski odgovor životinja ozračenih X-zracima “(R.L. Walford u knjizi: Immunology and Aging, Plenum Medical Book Comp., 1977, str. 193).
U drugoj polovini 1960-tih godina, Mirko i njegova saradnica Milica-Šarlo Petrović otkrivaju da lokalno ozračivanje slezine velikom dozom zračenja paradoksalno rezultira u stimulaciji stvaranja antitela a ne u njegovom poništavanju (Immunologic Restoration of the Locally Irradiated Spleen with Circulating Lymphocytes, Nature, 1968, 220, 1354; Enhancement of Residual Antibody Synthesis by Irradiation of the Spleen in Pre-immunized Rats, Nature, 1971, 229, 263; Histologic Changes in the Locally Irradiated Spleen Related to the immune Response, J. of Cell. Physiol., 1966, 67, 129). Analizirajući ovaj fenomen, oni postuliraju dve važne karakteristike funkcionisanja imunskog sistema na celularnom nivou. Prvo, s obzirom na to da lokalno ozračena slezina obnavlja veoma brzo svoj zračenjem uništen imunski potencijal regrutovanjem limfocita iz cirkulacije, treba pretpostaviti da stalna recirkulacija limfocita predstavlja bitan mehanizam funkcionisanja imunskog sistema. Drugo, analiza kinetike obnavljanja imunskog potencijala ozračene slezine ukazuje da stvaranje antitela proishodi najverovatnije iz sadejstva dve vrste cirkulišućih limfocita (Cell Interaction During the Production of Hemolysin-Releasing cells from Circulating Lymphocytes, U: Developmental Aspects of Antibody Formation and Structure, Academic Press, 1971, pp. 585-601).
Ocenjeno je da nalaz Simića i Petrovićeve o obnovi imunskog kapaciteta ozračene slezine repopulacijim predstavlja jedan od najranijih eksperimentalnih dokaza u otkrivanju fiziološke uloge recirkulacije limfocita u imunskom sistemu, “ubedljiv dokaz da limfoidna tkiva mogu regrutovati limfocite iz recirkulirajućeg pula” (J.L. Gowans i W.L. Ford, Seminars in Haematology, 6, 1969, str.79; D.M. Weir, Immunology: an outline for students of medicine and biology, 1981, str. 83), kao i “dokaz da progenitori ćelija koje stvaraju antitela nisu fiksne retikularne ili endotelijalne ćelije, gledište koje su mnogi autori zastupali, već potiču iz krvi“ (T. Makinodan, Current Topics in Microbiology and Immunology, 49, 1969, str.85). Takođe se smatra da su oni među prvima postavili pretpostavku o saradnji dve vrste limfocita u stvaranju antitela.
Sredinom 1970-tih godina Mirko i Stanislava-Tanja Stošić-Grujičić počinju istraživanja uloge akcesornih ćelija u aktivaciji T celija. (Modulation of the mitogen-induced responses of thymocytes by peritoneal macrophages, Iugoslav. Physiol. Pharmacol. Acta., 1978, 14, 243). Oni pokazuju da su makrofagi neophodni za aktivaciju T ćelija i posebno otkrivaju da se pomoćnička funkcija makrofaga može stimulisati na razne načine (ozračivanjem,lipopolisaharidima (LPS-om), sintetskim poli- nukleotidima), kao i da je ona velikim delom posredovana izlučenim produktom stimulisanih makrofaga docnije nazvanim Interleukin 1 (IL1). Među njihova značajnija otkrića spadaju takođe nalazi da IL1 ima dvojaku ulogu u aktivaciji T ćelija s obzirom na to da simultano podstiče stvaranje IL2 i ekspresiju receptora za IL2 (The Dual Role if Interleukin 1 in Lectin-Induced Proliferation of T Cells, Folia Biologica, 1985, 31, 410; The Role of Interleukin 1 (IL1) in ConA-Induced Acquisition of Responsiveness to IL2 of T Cells, U: Cellular and Molecular Biology of Lymphokines, Academic Press, 1985, pp. 369-373). Zatim, da su nasuprot do tada preovlađujućem gledištu, mirujuće T ćelije responsivne na IL1, kao i da je on neophodan za prelaz T ćelije iz Go u G1 fazu ćelijskog ciklusa (Sensitivity of T Cells to Interleukin 1 (IL1) in relation to the Cell Cycle, U: Interleukins, Lymphokines ans Cytokines, Academic Press, 1983, pp. 481-486). Pokazuju zatim da IL1 može da izazove i suprotne, inhibitorne efekte, dužom interakcijom sa T ćelijama, indukujući refraktornost na svoj signal. Kortikosteroidi i ciklosporin inhibišu stvaranje IL1 od strane makrofaga čime se delom objašnjavaju njihova imunosupresivna dejstva (Modulation of Interleukin 1 Production by Actvated Macrophages: In Vitro Action of Hydrocortisone, Colchicine, and Cytochalasin B, Cellular Immunology, 1982, 69, 235; Inhibitory Action of Cyclosporin A on the early Events of T Cell Activation, Meth. and Find. Exptl. Clin Pharmacol., 1986, 8, 85), dok colchicine stimuliše oslobađanje i/ili produkciju IL1. S druge strane, imunosupresivna dejstva retinoida ostvaruju se inhibicijom događaja koji slede iza aktivacije T limfocita, odnosno nakon otpočinjanja produkcije IL1, ekspresije MHC molekula klase II, indukcije produkcije IL2 i ekspresije receptora za IL2. Retinoidi takođe inhibišu kasne dogadjaje proliferacije već aktivisanih ćelija blasta i potenciraju nastanak ćelija sa supresorskom funkcijom (In vitro effects of retinoid RO 10-9359 on lectin-induced activation and proliferation of T lymphocytes, Int. J. Immunopharmac., 1992, 14, 903).
